Origin - Unpararelled Universe (2017)

 Nie trawię tech-deathu. Jako muzyk jestem w stanie docenić warsztat ludzi, którzy decydują się grać ten gatunek i jestem pełen podziwu dla ich wprawy w graniu. Jednak co innego warsztat, a co innego odbiór granej muzyki.

 Origin grają właśnie technical death metal i już to jest w stanie na starcie wykluczyć ich z zespołów, które słucham dla przyjemności, ale powołując się na redaktorski obowiązek postaram się jak najbardziej sprawiedliwie ocenić ten krążek.

 W trakcie słuchania krążek podzieliłem mniej więcej na dwie części: tą asłuchalną i tą w miarę nie gwałcącą uszu.

 Pierwsza część... No cóż. Album otwierają blasty, które czasami tylko ustępują innym beatom. Gitary tworzą jednolitą ścianę dźwięku, której mogą pozazdrościć artyści z nurtu harsh noise wall. Czasami słychać charakterystyczną dla tego gatunku masturbację na gryfie, która nijak nie pasuje do grania w tle.

 Druga część nieco zwalnia i spuszcza z tonu, jeżeli chodzi o nadużycie instrumentów, tworząc bardziej spójne doświadczenie, bardziej strawne i mniej gwałcące uszy. Nie wiem czy tutaj gościom z Origin odechciało się bardziej udziwniać swoje utwory, ale mniej techniczne granie tej części wyszło na plus (prawdopodobnie dlatego, że jestem na nie uczulony).

 Jeżeli chodzi o wokal to jest on strasznie płaski i jednostajny. Nie da się zrozumieć ani słowa, a przy przyrównaniu do liryków brzmi trochę, jakby gardłowy zapomniał tekstu i bełkotał jakieś losowe rzeczy.

 Krótko mówiąc, dla mnie ten cały album mógł się skończyć na trzech ostatnich utworach, z czego ten końcowy to cover Brujerii.

Ocena: 5/10
Wyróżniają się: Unequivocal, Burden of Prescience 

Origin - Unpararelled Universe
Rok: 2017
Wydawca: Agonia Records
Tracklista: 
1. Infinitesimal to the Infinite 
2. Accident and Error 
3. Cascading Failures, Diminishing Returns 
4. Mithridatic 
5. Truthslayer 
6. Invariance Under Transformation 
7. Dajjal
8. Burden of Prescience 
9. Uneqivocal 
10. Revolucion

Shibalba - Psychostasis - Death of Khat (2017)

 Shibalba. Nazwa tego projektu w ogóle nie skojarzyła mi się z czymkolwiek. Po skonsultowaniu się ze źródłami wszystko stało się jasne: po prostu nie jestem odbiorcą tej muzyki. W takich przypadkach bardzo ciężko jest mi wydać jakikolwiek subiektywny werdykt, który nie godziłby mocno w typowego słuchacza podobnej muzyki.

 Zacznijmy jednak od początku. Shibalba to przedstawiciel nurtu kompletnie mi nieznanego i miesza w swojej muzyce motywy ambientowe, wszelkiego rodzaju dźwięki transowe, noise'owe i rytualno-szamańskie, tworząc bardzo, bardzo ciężką soniczną mieszankę. I nie jest to ten ciężar, który lubię w muzyce.

 Wspominałem wcześniej, że nie jestem odbiorcą tej muzyki. Mimo wszystko zdarzy mi się posłuchać noise'u czy ambientu i byłem nastawiony na coś, co mógłbym puścić w tle i zająć się czymś innym. Niestety, może przez przypadek, a może celowo, Psychostasis - Death of Khat tylko pozornie wydaje się być albumem "na tło". Momenty względnego spokoju często przerywa bardzo zajmujący moment w utworze, który absorbuje całą uwagę słuchacza. I o ile doceniam takie "budziki" przy tego rodzaju muzyce, tak te były bardzo męczące i przedłużały się; niemal ciągnęły w nieskończoność.

 Jeżeli do tej pory ten album was ominął mimo aktywnej reklamy w Internecie, a planujecie go przesłuchać, to polecam poszukać czegoś ciekawszego. Po prawie godzinie (bo tyle trwa ten album) miałem wrażenie, że ktoś wywiercił mi w czaszce dziurę. Stuprocentowe zmęczenie organu słuchu. Jednak jeżeli kogoś interesuje masochistyczna podróż, to niech sam spróbuje. Może przekona się do tego albumu. Ja po kilkunastu podejściach (i tylko przy jednym udało mi się wszystko przesłuchać) mam już dość.

Wyróżniają się: -
Ocena: 4/10

Shibalba - Psychostasis - Death of Khat
Rok: 2017
Wydawca: Agonia Records
Tracklista:
1. Psychostasis - Death of Khat 
2. Ihag Mthong
3. Khaoshikii Mahayana 
4. Aether Ananda Aiwass 
5. Naljorpa 
6. Reanimation of Akh 
7. Five Points of Desire 
8. Orgasmic Inebriation 
9. Opening the Shadow Box 
10. Svarna Khecari Mudra

Azarath - In Extremis (2017)

 Powiedzieć, że Azarath jest w ścisłej czołówce polskiego deathu to tak, jakby powiedzieć, że Słońce świeci w dzień; oczywistość. Równie oczywistym byłoby powiedzieć, że In Extremis to kawał solidnej muzyki. Oczywistym jest to, że In Extremis to album Azarath.

 Po co takie pieprzenie na wstępie? Cóż, ten album to 100% tego, co słyszeliśmy w poprzednich krążkach napierdalatorów z Tczewa. Poprzednie podejście, tj. Blasphemers' Maledictions zostało odebrane w dość ambiwalentny sposób, mianowicie jedna część (w tym i ja) zachwyciła się tym albumem, a druga uważała go za lekki, plastikowy, cukierkowy.

 A jak ma się In Extremis? W muzyce zostało trochę tej lekkości, ale rdzeń pozostał taki, jaki był w ostatnich długograjach: soniczny napieprz z galopującymi gdzieniegdzie solówkami. Necrosodom w roli wokalisty wyszedł jak zwykle świetnie.

 Co nie do końca wyszło? Największa bolączka tego albumu to brak solidnych punktów zaczepienia, tzn. żaden z utworów nie wyróżnia się na tyle, abym szukał go w playliście i odsłuchiwał raz za razem. Oczywiście nie świadczy to o złym songwritingu, po prostu próba przykucia uwagi (o ile jakaś miała nastąpić) nie wyszła.

 Jak wspomniałem wyżej: In Extremis to solidny kawał death metalu, perfekcji jednak tu nie osiągnięto. Fanom nie trzeba polecać, a jeżeli ktoś dopiero zaczyna z Azarathem, to lepiej zabrać się za poprzednie dokonania.

Ocena: 8/10
Wyróżniają się: -

Azarath - In Extremis
Rok: 2017
Wydawca: Agonia Records
Tracklista: 
1. The Triumph of Ascending Majesty 
2. Let My Blood Became His Flesh 
3. Annihilation (Smite All the Illusions) 
4. The Slain God 
5. At the Gates of Understanding 
6. Parasu Blade 
7. Sign of Apophis 
8. Into the Nameless Night 
9. Venomous Tears (Mourn of the Unholy Mother) 
10. Death

Wracam z martwych

Wraz z 2016 rokiem mój blog zapadł w dwuletni sen spowodowany niestety moim większym zaangażowaniem w życie prywatne. Szczegóły nikogo nie obchodzą; wraz z lipcem powracam na stare śmieci. Opublikuję zaległe recenzje materiałów z Agonii oraz paru innych rzeczy, które wpadły mi w ucho.

Eloszka matrioszka.